Beste Enis, hoe beleefde jij dit jaar de 4 en 5 mei viering?
Eerlijk gezegd moet ik bekennen dat ik voor het eerst actief deelnam. Voor het eerst stond ik afgelopen vrijdag op het plein voor het stadhuis om de oorlogsslachtoffers te herdenken.
Toen jij na afloop van de twee minuten stilte in de nabijgelegen Lambertuskerk de vrijheidslezing voordroeg, was het alsof ik plotseling ontwaakte uit een jarenlange slaap. Ik, moslim, luisterde naar een protestantse dominee, die in een katholieke parochie sprak over de wandaden tegen joden. En dat alles onder de vlag van universele waarden als vrijheid, verdraagzaamheid en gelijkwaardigheid. Alles kwam samen. Verbondenheid en eenheid, dat was het.
Ik besef dat de herdenking met de opeenvolging van generaties anders ingevuld en beleefd zal worden. Kinderen en kleinkinderen leven immers per definitie in een andere wereld. De samenleving verandert bovendien soms letterlijk van kleur. Toch deed het mij pijn toen ik zag dat relatief weinig mensen uit andere culturen aanwezig waren tijdens de herdenkingsdienst, zowel op het plein als in de kerk. Nu vind ik dat onbegrijpelijk.
De soldaten hebben samen met Jan en Truus uit de straat ook gevochten voor míjn vrijheid. Dankzij hen kan ik mij vrij bewegen, is er vrijheid van meningsuiting en nog zo veel meer. Ik heb niemand verloren, maar ik heb wel heel veel gewonnen. Daar ben ik hen eeuwig dankbaar voor.
Meer info?
Hengelo’s Weekblad (Wegener media)