Beste Herman,
jij bent fervent liefhebber van de midwinterhoorn, nietwaar?
En of. Ik vind het prachtig. Die melancholieke en sonore klank gaat je op een of andere manier door merg en been. En dat is precies de bedoeling. Het is een oeroude Twentse traditie om in deze donkere tijd van Advent tot aan Driekoningen toe op de midwinterhoorn te blazen. Ik ben gek op zulke tradities. De betekenis is immers van alle tijden.
Het lijkt er nu op dat de duisternis het van het licht gaat winnen. In de schemer zijn de nevels over het landschap spookachtig. Die ‘witte wieven’ staan voor alles wat ook in je eigen ziel rondspookt. Hoe die weg te krijgen, tot zwijgen te brengen, uit je leven te bannen? En als het dan ook nog eens donker in jezelf wordt… Het is een innerlijk gevecht. Iedereen kent het. Elk mens komt het tegen.
Maar dan neemt iemand zo’n houten hoorn op en blaast zijn wangen bol. Er klinkt een tegengeluid. Een oprottoon als een oerkreet: ‘Opzouten, wegwezen jij die mijn angst bespeelt’. En dus is het tegelijkertijd ook een melodie van verlangen: mag de angst voor alle donkerte plaats maken voor mijn verlangen naar het licht? De midwinterhoorn blaast niet de folklore aan, maar zijn toon blaast in jouw en mijn zoekende ziel het verlangen en de verwachting aan. Wat ik zeg, door merg en been.
Meer info?
Hengelo’s Weekblad – Wegener media