Beste Enis,
Ik zag jou laatst voor het eerst rondrijden op een fiets, vertel!
Zoals je weet loop ik niet zo makkelijk, en daarom rijd ik mijn hele leven lang in een auto. Nadeel is: je conditie holt achteruit en het is slecht voor het milieu. Toen ik deze zomer 40 werd, en de mid-life crisis toesloeg, besloot ik gezonder te leven. Ik kocht een zogenaamde ‘handbike’, dat is een sportieve fiets met drie wielen, waarbij je zeer laag bij de grond ligt. Met de benen gestrekt en met de armen/borst trappend, flits je relatief snel en licht over de weg!
Dankzij de liggende houding heb ik opeens ook een heel ander perspectief op de omgeving. Ik merk dat ik ineens hele andere dingen ervaar. Ik ruik gras, bloemen, mest en regen. Wanneer ik langs winkels en restaurants fiets, ruik ik ook diverse geuren uit andere culturen. Ik heb ontdekt: een ander perspectief levert waardevolle nieuwe inzichten op.
Als ik denk aan de manier waarop wij spreken over de vluchtelingenstroom uit landen als Syrië en Irak, vraag ik mij af of we wel zo oordelend mogen en kunnen zijn? Kennen wij de pijn van de oorlogsvluchteling? Weten wij wat het is om te vrezen voor ons leven? We lezen erover, ja, maar het is toch anders dan het verliezen van familieleden en geliefden. Misschien moeten wij wat dit gevoelige thema betreft ook eens hoognodig een ander perspectief gaan aannemen.
Meer info?
Deze column is gepubliceerd in het Hengelo’s Weekblad.