Beste Herman,
je bent niet zo blij met Trump, geloof ik.
Dat is nogal zachtjes uitgedrukt! Ik was in het holst van die verkiezingsnacht opgestaan. Dat deed ik acht jaar geleden overigens ook. Ik hoopte toen intens getuige te zijn dat ds. Martin Luther King’s droom voor een stukje zou kunnen uitkomen: de verkiezing van Barack Obama als eerste zwarte president van Amerika.
Maar nu stond ik midden in de nacht op omdat ik vermoedde dat het groeiende verlangen naar de ‘sterke man’, iemand die desnoods door roeien en ruiten gaat, zou leiden tot winst voor Donald Trump. Ik stond op met de wiebelige hoop dat, alle peilingen ten spijt, mijn bange maar zo sterke voorgevoel niet bewaarheid zou worden. Nee, uiteindelijk was ik dus niet verbaasd door de uitslag. Wel zeer geschokt.
Men zegt: het is het massale protest tegen het politieke establishment. Men zegt: het is de onvrede van ‘de gewone man’, die niet wordt gehoord. Men zegt: het is de angst voor een wereld waarin alle traditionele grenzen door de globalisering onder druk zijn komen te staan. Men zegt: God is achter onze horizon verdwenen en de angst slaat ons om het hart. Het klopt allemaal vast en ik begrijp het ook wel. Maar als enkel de angst en de onvrede onze innerlijke agenda gaat bepalen: berg je.
Wij tweeën hebben ooit afgesproken om tegen alle verharding in te blijven zoeken naar ‘de taal van het vertrouwen’. Daar moeten we maar stug en hoopvol mee verder gaan.
Meer info?
Deze column is gepubliceerd in het Hengelo’s Weekblad.