Beste Enis,
Geen ontkomen aan: wat is jouw goede voornemen voor 2017?
Zucht. Diepe, diepe zucht. Ik irriteer me mateloos aan deze vraag, Herman! Overal waar ik de eerste week van het nieuwe jaar kom, vragen mensen ernaar. Ik snap dat het zoiets is als vragen naar het weer. Maar dat is nog bedoeld om een gesprek op gang te brengen. Vragen naar goede voornemens is alleen maar bedoeld om de diepste onzekerheden van mensen naar boven te halen. Wie vraagt naar mijn goede voornemens is wat mij betreft gewoon een heel slecht mens. Ik zal het je bewijzen.
Als mensen mij vragen naar mijn goede voornemens word ik namelijk direct geconfronteerd met alles wat er mis is in mijn leven. Ik ben een beetje dikkig, dus wil ik in 2017 minder vettig eten. Kansloze missie, want de Turkse keuken is te lekker om niet van te genieten. Ik wil meer van de wereld zien, dus wil ik in 2017 meer reizen plannen. Kansloze missie, want mijn werk neemt al mijn tijd in beslag en ik besef dat ik een slaaf van mijn baas ben. Enzovoort. Et cetera. Wacht, er is wel één goed voornemen waar ik niet gelijk boos van wordt.
2017 wordt namelijk het jaar van de grote keuzes: via de politiek, het maatschappelijk debat, de mediaframes, maar bovenal de persoonlijke inzet. Kiezen we voor de wij-zij samenleving of kiezen we voor de gedeelde samenleving? Ik heb mijn keuze na 9/11 allang gemaakt. Het heeft me vriendschappen gekost, maar ook nieuwe opgeleverd. Het heeft me bovenal concreet aantoonbaar bewijs opgeleverd dat de wij-zij samenleving een visie-, missie- en heilloze destructieve weg is. Daarom geen voornemen, maar een oproep: houd elkaar vast, wat er ook gebeurt.
Meer info?
Deze column is gepubliceerd in het Hengelo’s Weekblad.