Beste Herman,
Is een job als stervensbegeleider iets voor jou?
Je doelt op het voorstel van de regering om hulp bij zelfdoding mogelijk te gaan maken als er sprake is van ‘voltooid leven’. Wat een discussie is er inmiddels ontstaan. Terecht, want het gaat wel ergens over. Wij ontvangen het leven ‘voor een tijd en een plaats’ om het te zijner tijd weer los te moeten laten. Gaandeweg is het idee ontstaan: ik ga zelf over dat ‘te zijner tijd’. Zelfbeschikking dus.
Zo’n woord moet je een tijdje proeven: “Ik beschik zelf”. Je hebt er zelf niets aan gedaan of gewild om je leven te krijgen. Dat relativeert onmiddellijk al dat idee van zelfbeschikking. Maar iets verder gedacht: ik ga toch niet alleen over mijn leven? Mijn vrouw, mijn kinderen, vrienden en zoveel anderen. Pas nog: een breekbaar mensje van ver in de negentig. Haar leven was loodzwaar geworden. ‘Wat zou ik blij zijn als God me komt halen’ zei ze. Ze was er helemaal klaar mee, met leven. Maar telkens als ze haar ogen opsloeg zag ze de zorgende mensen, had ze de gesprekjes met haar kinderen en kleinkinderen. ‘Dan ben ik nog zo dankbaar’. Het leven uithouden, in zijn dubbelzinnigheid doorleven, dragen wat nauwelijks te dragen is en dan uiteindelijk ook dat intense verlangen naar de bevrijding van de dood. Ook dat is diepmenselijke waardigheid.
En jouw vraag: nee, ik ga niet solliciteren, mijn werk is levensbegeleiding en daar hoort de dood gewoon bij.
Meer info?
Deze column is gepubliceerd in het Hengelo’s Weekblad.