Beste Herman,
er is nogal wat loos de laatste tijd. Zie je het nog zitten?
Nou, ik denk dat het mij niet veel anders vergaat dan iedereen die probeert vat te krijgen op wat er momenteel allemaal gaande is in de wereld. Het lijkt wel of niets meer gewoon vanzelfsprekend is: onze democratie, het belang van fatsoen en wellevendheid, respect voor elkaar, nou ja, vul maar aan.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik daardoor soms in een somberheid kan wegzinken vanuit de gedachte: het gaat helemaal fout met deze wereld.
Maar ik zie ook een andere mogelijkheid en die omarm ik. Laat ik het de methode ondersteboven noemen. Voorbeeld: als je gezond ben, dan ervaar je dat als gewoon. Maar word je ziek, zelfs levensgevaarlijk ziek, dan ervaar je tot in het diepste van je ziel hoe belangrijk je gezondheid is. Achteraf kun je mensen horen zeggen: ik had die ervaring nodig om te weten waarvoor ik leef.
Met de aanval van Trump en Wilders op de rechterlijke macht ervaren we plotseling hoe belangrijk onafhankelijke rechtspraak is. Door de opwarming van de aarde ervaren we nu hoe belangrijk onze levensstijl is. Door de hufterigheid ervaren we weer hoe we opknappen van een warm gebaar van aandacht. Door het gif van de taal die hele groepen mensen wegzet als minderwaardig en gevaarlijk ervaren we meer dan ooit de heling van taal die mensen voor elkaar openstelt. Door de pijn van alles wat we aan zekerheden moesten loslaten raken we weer aan het verlangen naar een tijd van hoop.
Ondersteboven van alles dus. Maar wie weet is het daar goed voor: tot het diepste van onze ziel te weten waarvoor wij leven.
Meer info?
- Deze column is gepubliceerd in het Hengelo’s Weekblad.