Beste Herman,
Vlot het een beetje tussen katholieken en protestanten?
Pas nog, een ervaring dichtbij huis. Eeuwenlang stond er een muur tussen rooms-katholieken en protestanten. Bij vlagen stonden we elkaar letterlijk naar het leven. De scheiding begon 500 jaar geleden met de kritiek van de monnik Maarten Luther op de toenmalige corruptie en het machtsmisbruik van de kerk.
Maar afgelopen zondag kwamen rooms-katholieken en protestanten uit onze stad bij elkaar in een viering in de Thaborkerk. De muur van 500 jaar verkettering over en weer werd verbeeld met 12 ‘stenen’: gebrek aan liefde, haat en minachting, valse beschuldiging, discriminatie, vervolging, verbroken gemeenschap, onverdraagzaamheid, godsdienstoorlogen, gescheidenheid, machtsmisbruik, zelfgenoegzaamheid en hoogmoed. Na iedere ‘steen’ in de muur vroegen we om vergeving: ‘Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij onze schuldenaren vergeven’.
Het kreeg me te pakken, die opeenstapeling van ‘stenen’ met al die woorden die stuk voor stuk passen bij wat er nu allemaal in de wereld, maar ook in onze samenleving gebeurt. We hebben er eeuwen over gedaan – ik schrijf het op met schaamrood op de kaken – om in te zien dat dat zo niet kan. Niet mag.
In hemelsnaam en met de nodige moeite, dat kan nooit anders natuurlijk, werd die muur uiteindelijk omgebouwd tot een kruis: symbool van lijden, en tegelijkertijd symbool van diepste verbondenheid. ‘Jouw hand, mijn glimlach’ kwam er nu te staan. Zo’n omkering dus.
Zo maar een viering in zo maar een kerk in onze stad. Maar met een diepingrijpend teken van hoop met het oog op alle muren die tussen mensen, religies, bevolkingsgroepen, landen werden of worden opgetrokken. Inderdaad: jouw hand, mijn glimlach!
Meer info?
Deze column is gepubliceerd in het Hengelo’s Weekblad.