Samen even stilvallen

Beste Herman, afgelopen weekeinde kon ik je niet bereiken. Waar hing je uit?

Samen met de leiding van onze Brongemeente bivakkeerde ik in het Nivonhuis ‘Den Broam’ in Buurse. Het spreekwoordelijke ‘hutje op de hei’ dus. En ja, dan gaan de telefoons uit. Ken je die ervaring? Je bent er zo, maar tegelijkertijd kom je na dat half uurtje rijden in ‘een andere wereld’ terecht. We zetten Hengelo op afstand om er beter naar te kunnen kijken. Maar ook om een scherpere blik op onszelf en op elkaar als team te krijgen.

Om goed van elkaar te weten hoe we denken over de toekomst van onze kerk, stellen we elkaar allereerst de vraag naar onze bezieling. Daar begint immers alles mee. Zo’n vraag zoekt de ‘binnenkant’ van je leven. Dat raakt aan alles, ook aan je angsten, aan je twijfels en wat niet al.

Het gebeurt godzijdank: dat mensen het avontuur durven aangaan om werkelijk met elkaar te delen. Dat kan alleen in de ruimte van het vertrouwen. Jij en ik zoeken daar vanuit onze beider tradities ook naar: naar taal van vertrouwen als de ruimte waarbinnen mensen  durven te kiezen om zich te openen voor de ander.

De aarzeling, de kwetsbaarheid is voelbaar. Maar dan is er die inademing en klinkt een eerste woord: ‘ik…’. Een uniek verhaal van een uniek mens volgt. Ik heb er in mogen delen. Ik schrijf dit met dankbaarheid!