Een wapenstilstand is op moment van schrijven nog ver uit zicht tussen de staat Israël en het staatloze Palestijnse volk. Aanleiding voor de meest recente gewelddadigheden is de verschrikkelijke moord op drie Israëlische tieners. Ze zijn ontvoerd en een paar dagen later dood teruggevonden. Enkele Israëliërs, die in een bezet gebied wonen, nemen wraak en ontvoeren een Palestijns jongetje om hem vervolgens levend in brand te steken.
Wat volgt is dan interessant. Zonder enig onderzoek betreedt premier Netanyahu het podium en koppelt de moord op de drie tieners aan ‘terreurorganisatie Hamas’. Ik heb het bewijs voor die beschuldiging nog niet gezien, maar dat is blijkbaar ook niet nodig, want niemand binnen en buiten Israël die ernaar vraagt. Israël kondigt een offensief aan tegen Hamas en bombardeert wekenlang woonwijken en voorzieningen van Palestijnen. Het doel: huis en haard van Hamas-leiders uitschakelen. Bij-effect: kinderen, volwassenen en families in de directe omgeving laten door de verwoestende explosieve kracht ook het leven. Dat noemen ze collateral damage, of in populair Nederlands: het hoort erbij.
Hamas reageert en schiet raketten af op Israël. In deze volgorde, en geen andere. Wat ik dan constateer is hoe eenvoudig het riedeltje van zelfverdediging wordt overgenomen door alle nationale en internationale media. Op de sociale media, het CIDI voorop, wordt er schande gesproken over de aanvalsdrift van Hamas op de burgers van Israël. Rechtse politici, zoals Mark Rutte en Han ten Broeke (VVD), wringen zich bij Een gesprek met de Minister-President, Nieuwsuur en Knevel & Van den Brink in de gekste retorische bochten om maar te benadrukken dat Israël hier echt de onderliggende partij is. Het meest geavanceerde leger uit het Midden-Oosten, dat op huisnummer nauwkeurig de huizen van Hamas-leiders weet te bombarderen, blijkt maar niet in staat om lanceerinstallaties in de Gaza strook onschadelijk te maken. Daar zit je dan met je geavanceerde camera-, radar en communicatieapparatuur. Helpt allemaal niets.
Drie gedode Israëlische tieners, gevolgd door een levend verbrande Palestijnse tiener. Ofwel, vier verloren kinderen. Wat was het goed geweest als de dames en heren politici zich hadden weten te beheersen en gezamenlijk hadden opgeroepen om te rouwen en te de-escaleren. Wat was het mooi geweest om de nationaliteiten achterwege te laten en stil te staan bij het verlies van mensenlevens, jonge mensenlevens. Maar helaas, escalatie lijkt belangrijker. Er moet gestraft worden, ook al is er dus geen bewijs dat Hamas de drie tieners heeft gedood.
De kern van het probleem is de onrechtmatige en inhumane bezetting van Palestijns land. Tegen een onrechtmatige bezetting, een onrechtmatige annexatie van andermans land is het bijna vanzelfsprekend dat er teruggevochten wordt. VN-resoluties, zo belangrijk voor voorvechter van mensenrechten Frans Timmermans, tellen al jaren niet voor Israël. Tegen de annexatie van De Krim door Rusland loopt Timmermans echter voorop in het proclameren van schande en onrecht. Sancties volgen en de (internationale) politiek trekt eendrachtig op. Het bombarderen van Palestijnse woonwijken, een objectief vast te stellen oorlogsmisdaad en unaniem veroordeeld door alle mensenrechtenorganisaties, wordt echter zonder probleem toegestaan door EU, VS en VN. Het is in de basis onrechtmatig en inhumaan, ongeacht elke context. Er wordt zeer openlijk met twee maten gemeten. De ene dode is de andere niet. De ene VN-resolutie is de andere niet.
Op sociale media, de reguliere geschreven media, radio en televisie wordt er echter gerept over een ‘zeer complexe’ situatie. De vraag is wat er complex is aan het bombarderen van woonwijken. De twee-staten oplossing, opdeling van Jeruzalem, visioenen van Groot-Israël, religieuze motieven over en weer, allemaal inderdaad complicerende factoren. Maar die staan los van het verschrikkelijke feit dat het oorlogsgeweld volledig uit balans is. Een volk zonder leger kan zich nu eenmaal niet verdedigen tegen een machtig leger met zeer geavanceerde en zware wapens. Landjepik bedrijven beweegt Hamas niet tot inkeer, maar voedt juist de steun onder het Palestijnse volk. Maar gebruikt Hamas dan niet mensen als menselijk schild? Zelfs al zóu het waar zijn: mensen kúnnen nooit schilden tegen bommen zijn, en dus heb je onschuldige mensenlevens te respecteren.
Dat het CIDI, een door Israël betaalde propaganda-organisatie, kritiek op de bezetting zo snel mogelijk koppelt aan antisemitisme, valt te begrijpen. CIDI-directeur Esther Voet draait overuren om alle lijntjes naar politiek en media te onderhouden. De enige manier om het zionisme te legitimeren, is immers door het te verpakken als ‘lijfsbehoud’, als een reactie op het ‘alom aanwezige’ antisemitisme, zoals ook dit artikel van wetenschapper Yassine Channouf onomwonden bewijst. Het CIDI past prima in dit plaatje. Een genuanceerder analyse van het conflict is te vinden bij Een Ander Joods Geluid, maar heeft u er überhaupt van gehoord in de media?
Het probleem van een illegale bezetting en de moedwillige destructie van mensenlevens, met excessief geweld, heeft echter niets te maken met Palestijns of islamitisch antisemitisme, of met het joodse geloof, getuige de vele steunbetuigingen uit die hoek. Dat de Nederlandse media en de Nederlandse politiek op geen enkele serieuze manier stilstaan bij dit gegeven, laat zien hoe medeschuldig zij zijn aan de inhumane wantoestanden in bezet Palestina.
Ook kerken en synagogen zwijgen in meerderheid. De christelijke schuldenlast voor de verschrikkingen tijdens WOII maakt kerken blijkbaar zo vleugellam, dat zij voor een tweede keer dreigen weg te kijken. Het stilzwijgen van synagogen zorgt in de beeldvorming voor een gevaarlijke vervlechting van het joodse geloof met de politieke daden van Israël. De humanisten, gezegende vrijdenkers, zie je onder leiding van de gewiekste Boris van der Ham, nu opeens geen positie innemen. Ja, ze zijn in het algemeen tegen geweld, van beide kanten. Een verbluffend staaltje ‘onpartijdigheid’ die je bij Boris & Co in tijden van islamitisch geweld niet zo snel tegenkomt. En ook de Arabische wereld, vooral de Arabische wereld, zwijgt in alle toonaarden. Zij kijkt niet verder dan haar economische of sektarische belang. Omdat de Palestijnen worden gesteund door het sjiitische Hezbollah en Iran, kunnen ze niet meer rekenen op de lobby van de soennitische islamitische landen zoals Saoedi Arabië.
Het Palestijnse volk lijkt er kortom alleen voor te staan.
Terug naar de kern. Politici die niets doen, stemmen in. Media die niet laten zien hoe vrolijke baby’s en spelende kinderen worden opgeblazen, stemmen ook in. Of ze zijn doelbewust vergeten dat juist zij géén partij behoren te kiezen. Niets doen, niets laten zien, en voor de tweede keer wegkijken, dat is het actuele Israël-Palestina conflict in een notendop. Als het conflict ook nog eens (doelbewust) gekoppeld wordt aan het jodendom of aan de islam, dreigt er ook in Nederland een explosieve situatie te ontstaan.