Beste Enis,
We naderen het einde van het jaar. Hoe kijk jij terug op 2016?
Wel, waarde vriend, dat is geen eenvoudige vraag om te beantwoorden. Je kunt een kalenderjaar namelijk niet zomaar vangen in een enkel woord of een goede zin. Er gebeurt nogal wat tijdens een cyclus van twaalf maanden, 365 dagen of bijna 9.000 uur. Daarom zet ik even diverse verschillende petten op.
Als mens ben ik blij dat mijn hart het nog doet en ik redelijk gezond ben. Als vader prijs ik mijzelf gelukkig dat de kinderen het goed doen op school. Als echtgenoot dank ik God op mijn blote knieën dat mijn vrouw me dit jaar wederom niet verlaten heeft en blijkbaar nog steeds iets in mijn spectaculair lange wimpers ziet. Van mijn buikspieren moet ze het namelijk niet hebben.
Als schrijver ben ik blij dat we ook in 2016 met dit hoekje in de krant onze taal van vertrouwen hebben kunnen delen met onze lezers. Als burger maak ik mij zorgen over de toenemende invloed van het populisme in de politiek. Als moslim voel ik mij soms niet veilig, wanneer ik mensen boos zie reageren op de aanwezigheid van moslims, migranten en asielzoekers. Als bruggenbouwer heb ik gelukkig ook dit jaar vele keren de hand uitgestoken naar andere mensen, en geen enkele keer werd die hand geweigerd. Ik heb nieuwe vriendschappen mogen sluiten met mensen uit andere culturen en andere godsdiensten.
Vooruit, als ik dan toch met één zin het voorbije jaar moet omschrijven, dan deze: het-moet-niet-gekker-worden! Ben benieuwd naar jóuw samenvatting…
Meer info?
Deze column is gepubliceerd in het Hengelo’s Weekblad.