Rond mijn negentiende levensjaar wist ik niet goed meer wie ik was. Ik zwalkte als jonge kerel hevig tussen twee culturen, de Turkse en de Nederlandse. Wat te doen? Om de schizofrenie de baas te worden besloot ik enige tijd op de Kanaaleilanden Jersey en Guernsey te blijven. Ik nam helemaal niemand mee. Geen vrienden, geen familie. Alleen mijn spiegelbeeld was welkom.
Het waren de langste dagen uit mijn leven. Ik ontdekte de fysieke pijn van eenzaamheid. De realiteit van een ontworteld bestaan was rauw en ongenadig. Vele stiltemomenten, dagtripjes en vluchtige ontmoetingen later bleek ik geen antwoord gekregen te hebben op mijn vraag welke nationaliteit ik had. Ik besloot, hevig teleurgesteld in mijzelf, op de zesde avond terug te rijden naar Nederland.
Ten zuiden van Parijs werd ik vanwege wegwerkzaamheden met verkeersborden van de snelweg gedirigeerd. Het was inmiddels nacht en er was vrijwel geen verkeer. Na een paar afslagen zag ik ook geen verkeersborden meer. De wegen werden smaller en het landschap werd vlakker. Ik eindigde op een soort plateau waar ik moest stoppen, anders zou ik vijf meter naar beneden storten. Ik was hopeloos verdwaald. In de verte zag ik de lichten van een slapend Parijs. Een logisch einde van mijn vakantie: niet alleen wist ik niet meer wíe ik was, nu wist ik ook niet meer wáár ik was. Lees meer op Humanislam.