Beste Enis,
Wat deed jij laatst bij een ‘herstelcollege’? Herstellen van wat?
Het is altijd bijzonder om hele nieuwe dingen mee te maken. Ik was op uitnodiging van Stichting WOPiT in Hengelo te gast om mee te doen aan een zogenaamde ‘interculturele rondetafelgesprek’. We zouden met andere woorden praten over de actualiteit. Dingen die we zien gebeuren binnen en buiten Nederland. Ik had me verder niet verdiept in de stichting, want rondetafelgesprekken voeren is vast onderdeel van mijn agenda.
Niets bijzonders zou je zeggen, tot ik de vriendelijke gespreksleidster hoorde vertellen over wat de stichting zoal doet. WOPiT staat voor Wonen en Psychiatrie in Twente. In plaats van opgenomen te worden, en te blijven steken, in een medische omgeving, wil men via een zo natuurlijk mogelijke leefomgeving de psychiatrische bewoners weer laten integreren in de samenleving. “Herstelcolleges” zijn leermomenten voor die bewoners, waarin zij de kans krijgen om positieve ervaringen op te doen, eigen krachten te ontdekken en interesses te verbreden.
Ik keek rond en gelijk schoten alle vooroordelen die je kunt hebben over psychiatrische patiënten door mij heen. U kent ze vast wel. Maar tijdens het gesprek gebeurden er bijzondere dingen. Iedere patiënt aan tafel transformeerde met elk gesproken woord tot een mens van vlees en bloed. Waarom? Omdat ze allemaal de kans kregen om hun verhaal te vertellen. Over hun reizen, hun angsten, hun ideeën, hun dromen. En ik ontdekte: de gezonde mens draagt de grootste ziekte met zich mee. Het virus dat vooroordeel heet.
Meer info?
Deze column is gepubliceerd in het Hengelo’s Weekblad.