Beste Herman,
denk jij nou nooit: waar is al onze schrijverij goed voor?
Eh, ja, dan denk ik wel eens. In m’n sombere buien. Of ik word somber als ik dit denk, dat kan ook natuurlijk. Maar ik heb hier een tamelijk krachtige medicatie voor die bijzonder snel werkt. Met als enige eventuele bijwerking: meer willen zeggen dan nodig is. Dat medicijn is al behoorlijk oud trouwens en zeer eenvoudig in te nemen: de waarheid dat woord en geest niet los te verkrijgen zijn. Je hoeft er slechts enkele minuten over na te denken en hup: het doet zijn werk.
Voorbeeld. Het woord ‘minder’ is een gewoon Nederlands woord. Maar zeg je het drie keer achter elkaar met een draaiende camera en dat met de bedoeling een bevolkingsgroep weg te zetten, dan kun je zomaar voor de rechter gesleept worden. Het familiediner van de EO: ook leerzame stof op dit punt. De ruzie begint altijd met een verkeerd woord. Altijd. Woorden kunnen spoken dus. En flink blijven doorspoken. Soms levenslang.
Maar dus ook andersom: je kunt je woorden ook met zorg kiezen. Om ze te laten vullen met de geest van waarheid, liefde, verbondenheid, troost, kracht, ik noem maar wat. En dan gebeurt er altijd iets. Ook hier: altijd!
Een woord zonder geest zegt niets. En geest zonder woord is loze zweverij. Jij zegt nogal eens: een goed woord is een vonkje: wie weet waar het vuurtje gaat branden. Dank voor dat Pinksterbeeld!
Meer info?
Deze column is gepubliceerd in het Hengelo’s Weekblad.